مجله اینترنتی مروارید

شبی یاد دارم که چشمم نخفت

شنیدم که پروانه با شمع گفت

.

که من عاشقم گر بسوزم رواست

تو را گریه و سوز باری چراست؟

قضا را من و پیری از فاریاب

رسیدیم در خاک مغرب به آب

.

مرا یک درم بود برداشتند

به کشتی و درویش بگذاشتند

در هر هوا که جز برق اندر طلب نباشد

گر خرمنی بسوزد چندان عجب نباشد

ما برفتیم، تو دانی و دل غمخور ما

بخت بد تا به کجا می برد آبشخور ما

گردون نرهد ز تند رفتاری

گیتی ننهد ز سر سیه‌کاری

.

از گرگ چه آمدست جز گرگی

وز مار چه خاستست جز ماری

سخن گفت با خویش، دلوی بنخوت

که بی من، کس از چه ننوشیده آبی

.

ز سعی من، این مرز گردید گلشن

ز گلبرگ پوشید گلبن ثیابی

الا ای آهوی وحشی کجایی

مرا با توست چندین آشنایی

.

دو تنها و دو سرگردان دو بی‌کس

دد و دامت کمین از پیش و از پس

لاابالی چه کند دفتر دانایی را

طاقت وعظ نباشد سر سودایی را

حکایت کنند از بزرگان دین

حقیقت شناسان عین الیقین