یکی از خلفای عباسی چهار طبیب معروف را از چهار گوشه جهان نزد خود دعوت کرده و به آنها چنین گفت:

داستانی زیبا از کتاب سوپ جو

ما یکی از نخستین خانواده‌هایی در شهرمان بودیم که صاحب تلفن شدیم.آن موقع من 9-8 ساله بودم.

روزی که کوروش وارد شهر صور شد یکی از برجسته ترین کمانداران سرزمین فینیقیه (که صور از شهرهای آن بود) تصمیم گرفت که کوروش را به قتل برساند.

در یک دهکده ای دور افتاده دو تا دوست زندگی می کردند. یکی از اونها جانسون و دیگری پیتر بود. این دو تا از کودکی با هم بزرگ شده بودند

در حسرتِ زندگیِ دیگران بودن

برای این است که از بیرون که نگاه می‌کنی،

زندگیِ دیگران یک کل است که وحدت دارد

اما زندگیِ خودمان، که از درون نگاهش می‌کنیم،

همه‌اش تکه‌تکه و پاره‌پاره به نظر می‌آید

و ما هنوز هم در پیِ سرابِ وحدت می‌دویم ...

دو برادر بودند که یکی از آنها در خدمت شاه به سر می برد و زندگی خوشی داشت و دیگری از کار بازو، نانی به دست می آورد و می خورد و همواره در رنج کار کردن بود.

روزی حضرت عیسی (ع) از صحرایی می گذشت. در راه به عبادت گاهی رسید که عابدی در آنجا زندگی می کرد. حضرت با او مشغول سخن گفتن شد.

پادشاهی نسبت به ملت خود ظلم می کرد، دست چپاول بر مال و ثروت آنها دراز کرده، و آنچنان به آنان ستم نموده که آنها به ستوه آمدند و

 چند روزی چیزی نخورده و بسیار گرسنه بود.او جلوی مغازه میوه فروشی ایستاد و به پرتقال های بزرگ و تازه خیره شد.اما بی پول بود.