چون نمایی آن رخ گلرنگ را

چون نمایی آن رخ گلرنگ را
از طرب در چرخ آری سنگ را

.

بار دیگر سر برون کن از حجاب
از برای عاشقان دنگ را

.

تا که دانش گم کند مر راه را
تا که عاقل بشکند فرهنگ را

.

تا که آب از عکس تو گوهر شود
تا که آتش واهلد مر جنگ را

.

من نخواهم ماه را با حسن تو
وان دو سه قندیلک آونگ را

.

من نگویم آینه با روی تو
آسمان کهنه پرزنگ را

.

دردمیدی و آفریدی باز تو
شکل دیگر این جهان تنگ را

.

در هوای چشم چون مریخ او
ساز ده ای زهره باز آن چنگ را

مولانا